Ieder jaar maken duizenden mensen een pelgrimstocht. 12 April hoop ik aan de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela te beginnen vanuit Saint Jean pied de pont. Deze uitdaging heeft op veel mensen een aantrekkingskracht om de meest verschillende redenen. Voor mij is het de reis en niet zo zeer de bestemming die de boventoon zal voeren. Hoewel ik mezelf als doel gesteld heb “géén doel te stellen”, zal ik mezelf hoogstwaarschijnlijk niet kunnen bedwingen om Santiago de Compostella, en daarna Finistere als finish te bestempelen. Ook wel het “einde van de wereld” of het “nulpunt” genoemd.
Je hoeft niet gelovig te zijn om een pelgrimstocht te maken, maar het helpt als je open staat voor religie of een spirituele ervaring. Bij een pelgrimstocht gaat het niet om de prestatie hoewel het wel een prestatie op zich is. Het gaat om de ervaring en de diepgang of intensiteit hangt samen met je eigen instelling. Voor veel mensen is een pelgrimage een vervulling van een diepe wens. Voor anderen is het een voorwaarde om dichter bij God te komen. De één zoekt de eenzaamheid, terwijl de ander juist de ontmoeting aangaat. Daar waar sommigen de voorkeur geven aan de stilte, geven anderen de voorkeur aan gezang of muziek. Dit is een individuele keuze die gerespecteerd mag worden. De kunst is om elkaar niet lastig te vallen met je eigen beleving en je niet te ergeren aan de ander, die de tocht op een andere manier wil volbrengen.
COGITO ERGO SUM
Reflecterend naar mezelf zal mijn beweegredenen voor deze tocht ergens in het midden liggen van bovengenoemde punten. Aanvullend met de argumentatie dat ik niet meer de jongste ben (55) en het nu nog zou kunnen, en voor mezelf weer een bevestiging dat ik er nog toe doe.
“ik leef, ik ben er nog, ik doe nog mee..”. “Ik besta”
